Σχόλιο του «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ» στο κείμενο που ακολουθεί!: Το ευρώ δεν ενίσχυσε απλά μια προϋπάρχουσα τάση/κατάσταση, όπως επισημαίνεται στο άρθρο. Το ευρώ καθιέρωσε αυτή την, προϋπάρχουσα όντως, τάση ως απολύτως κυρίαρχη κατάσταση.
Το πρόβλημα δεν είναι απλά η γερμανική ισχύς, αλλά η σύμπτωση συμφερόντων, -προσωρινή, ή μόνιμη- της Γερμανίας με την παγκόσμια ελίτ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, όπου μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με εργαλείο το κοινό νόμισμα, δηλαδή το ευρώ, κανιβαλίζουν τις ασθενέστερες χώρες.
Η....«διάσπαρτη, πολιτικά ασυντόνιστη, και ενίοτε ασυνάρτητη, ευρωπαϊκή Αριστερά» που αναφέρεται στο κείμενο, δεν μπορεί να αποκτήσει κοινό στόχο τη γερμανική ηγεμονία, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, αφού ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ουδέποτε αμφισβήτησε αυτή την ηγεμονία, ενώ επανειλημμένως έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στο «κοινό» νόμισμα, αναβαθμίζοντας το μάλιστα, πολύ πρόσφατα, ως το εθνικό μας νόμισμα. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει ως σημείο σύγκλισης της ευρωπαϊκής αριστεράς το Έθνος, αφού τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τα άλλα επίσημα κόμματα, εκφραστές της ευρωπαϊκής «αριστεράς» έχουν προ πολλού αμφισβητήσει το Έθνος και είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας και της πολιτικής τους, η αποστροφή σε κάθε τι που παραπέμπει στο Έθνος, την πατρίδα και τα σύμβολά τους. Για το λόγο αυτό ας μην εκπλησσόμαστε καθόλου που το ρόλο του υπερασπιστή του Έθνους/κράτους ανέλαβαν «εργολαβικά» ακροδεξιά μορφώματα και τμήματα των ευρωπαϊκών ελίτ, που αντιλαμβάνονται πλέον ότι θίγονται τα συμφέροντά τους. Η «αριστερά», τόσο στην ελληνική της εκδοχή, όσο και στην αντίστοιχή της ευρωπαϊκή διαστρεβλώνει συστηματικά την πραγματική έννοια του διεθνισμού, και αποσιωπώντας τα πραγματικά χαρακτηριστικά που έχει προσλάβει ο ταξικός αγώνας στις ημέρες μας, που δεν είναι άλλα από εθνικοαπελευθερωτικά, λειτουργεί έτσι ως «πέμπτη φάλαγγα» μέσα στα λαϊκά κινήματα των επί μέρους χωρών. Όμως τα βάναυσα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα που προλεταριοποιούνται βίαια και ταχύτατα από τις εφαρμοζόμενες ευρωπαϊκές πολιτικές, τα οποία μη εκπροσωπούμενα πολιτικά, λουμπενοποιούμενα επίσης, στρέφονται αλλού για να βρουν πολιτική έκφραση. Έτσι παραμένει ορθάνοιχτος ο δρόμος για τη νεοφασιστική απειλή. Μια νεοφασιστική απειλή που θα χρησιμοποιηθεί εν καιρώ από τις ίδιες δυνάμεις, που κανιβαλίζουν σήμερα τα εθνικά κράτη και τους λαούς τους, για να ολοκληρωθεί η καταστροφή και η εμπέδωση της δικτατορίας του Χρήματος (εν τέλει του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, για να καταλαβαίνουν και οι κουφιοκεφαλάκηδες απολογητές των εγχειριδίων), σε ολόκληρη την ήπειρο. Δεν γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να ισχυριστούμε στα σοβαρά, ότι οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών κομμάτων της αριστεράς έχουν εξαγοραστεί. Αλλά και το να μην κατανοούν την πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώνεται, είναι δύσκολο να το πιστέψει κάποιος. Η στάση τους και η πολιτική τους συμπεριφορά μοιάζει με εκείνη πληρωμένων πρακτόρων, σε βάρος των ίδιων των ιδεών και των αρχών που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Για το λόγο αυτό η λύση δεν πρόκειται να έλθει από τ’ «αριστερά». Η λύση, αν θα έλθει, θα προκύψει από την ενότητα όλων των πραγματικά δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων, από τους πραγματικούς κομμουνιστές που κατανοούν ότι ο ταξικός αγώνας έχει προσλάβει στις μέρες μας εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά μέχρι τους φιλελεύθερους δημοκράτες, που σε προγενέστερες εποχές στήριζαν κεντρώα, ή ακόμα και δεξιά κόμματα. Και αυτή η ενότητα στη βάση της δημοκρατίας και του πατριωτισμού δεν αφορά μονάχα σε μία χώρα και μια πατρίδα, αλλά σε όλες τις χώρες, καθώς και την υποστήριξη και αλληλεγγύη μεταξύ όλων των κινημάτων αντίστασης σε μια βάση πραγματικού διεθνισμού. Αυτό απέδειξε η πρόσφατη διεθνής Συνάντηση των Αθηνών, όπου δέκα δημοκρατικά κινήματα από όλη την Ευρώπη συνυπέγραψαν τη δημιουργία του πανευρωπαϊκού -και σε δεύτερη φάση- διεθνούς συντονισμού. Η Γερμανία και το ευρώ του Αποστόλη Αποστολόπουλου Ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται ραγδαία, διαπιστώνουν φίλοι και εχθροί του Ευρώ και πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν. Φόβος για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών διακατέχει τα υψηλά κλιμάκια των Ευρωπαίων ιθυνόντων. Αναφέρονται ιδίως στην άνοδο της ακροδεξιάς, δηλωμένο αντίπαλο του ευρώ, τουλάχιστον στα λόγια. Εσχάτως, όμως, και ισχυρό τμήμα της γαλλικής ελίτ αμφιβάλλει για την χρησιμότητα του ευρώ, αν εξυπηρετεί τη Γαλλία. Θα καταργηθεί το ευρώ; Θα διαλυθεί η ΕΕ; Το πρώτο σαφές δεδομένο σήμερα είναι ότι το ευρώ προκαλεί ανισότητες, ενοχλητικές για αρκετούς, ανυπόφορες για πολύ περισσότερους. Και το δεύτερο είναι ότι οι ανισότητες ευνοούν τη Γερμανία, την ηγεμονία της στην ΕΕ. Ωστόσο η γερμανική υπεροχή ήταν γνωστή και δεδομένη (γνωστές ήταν και οι ανισότητες) πριν να δημιουργηθεί το ευρώ, όταν υπήρχε το μάρκο. Μην ανακαλύπτουμε τώρα την πυρίτιδα. Το ευρώ ίσως ενίσχυσε μια προϋπάρχουσα τάση/κατάσταση, δεν τη δημιούργησε. Η κατάργηση του ευρώ δεν θα εξαλείψει τη γερμανική ισχύ επειδή δεν οφείλεται στο ενιαίο νόμισμα. Το πρόβλημα είναι η γερμανική ισχύς. Χωρίς το ευρώ η Γερμανία θα είναι ισχυρή αλλά μήπως μόνο το ενιαίο νόμισμα εξασφαλίζει... την ηγεμονία της; Η ΕΕ ιδρύθηκε με την ελπίδα των ευρωπαϊκών ελίτ ότι ενωμένες θα ανακτήσουν το απολεσθέν βάρος στις πλανητικές υποθέσεις. Για να πείσουν και τους λαούς υποσχέθηκαν ευημερία και εκπλήρωσαν την υπόσχεση για δυο-τρεις δεκαετίες. Το εγχείρημα της ΕΕ βρίσκεται τώρα σε σημείο καμπής, ίσως καταστροφικής. Και τούτο επειδή, διαδοχικά, ξεκίνησε τη θριαμβευτική (ως τώρα) πορεία του ο νεοφιλελευθερισμός συνδεδεμένος με την Παγκοσμιοποίηση, έπεσε η ΕΣΣΔ, ηγεμόνευσε η Γερμανία στην ΕΕ. Ίσως κάποιοι νομίζουν ότι το δολάριο προσδίδει ισχύ στις ΗΠΑ. Συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο. Η συνολική ισχύς των ΗΠΑ επιτρέπει στο δολάριο να παίζει καθοριστικό διεθνή ρόλο και να ενισχύει τις ΗΠΑ είτε είναι ισχυρό ως νόμισμα είτε όχι. Η διαφορά είναι ότι η νεοφιλελεύθερη γερμανική πολιτική στηρίζεται στο (και από το) διεθνές περιβάλλον, ειδικότερα από τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ, δεν είναι υπόθεση αποκλειστικά του Βερολίνου, απαιτεί ευρεία συναίνεση. Η αλαζονική γερμανική πολιτική μπορεί να αλλάξει αν οι ευρωπαϊκές ελίτ αποσύρουν την υποστήριξή τους. Και θα την αποσύρουν αν χάσουν τον έλεγχο των λαών τους, αν, δηλαδή, εξαναγκαστούν. Αν το ευρώ χάσει τη μάχη με το δολάριο ή/και με το κινέζικο νόμισμα (γουάν). Αν η Γερμανία/ΕΕ χάσει οριστικά κι άλλες σημαντικές μάχες όπως πχ με την απώλεια της Ουκρανίας, στη σκληρή αντιπαράθεση με τη Ρωσία, ή αν πχ χάσει και την Ελλάδα. Η ευρεία και πολύ ισχυρή συμμαχία περί την Γερμανία των διεθνοποιημένων (ευρωπαϊκών) ελίτ, Εθνών/Κρατών, και «ρετιρέ» αστικών τμημάτων, μπορεί να αντιμετωπιστεί από επίσης ευρύτατες δυνάμεις που ηθελημένα ή συμπτωματικά θα βάλλουν εναντίον του ίδιου στόχου, από την ίδια ή διαφορετική σκοπιά. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο/κατεύθυνση η υποψηφιότητα Τσίπρα στην Ευρώπη αποκτά νόημα. Εφ’ όσον έχει στόχο να συσπειρώσει (κατά το δυνατόν) τη διάσπαρτη, πολιτικά ασυντόνιστη, και ενίοτε ασυνάρτητη, ευρωπαϊκή Αριστερά με στόχο τη γερμανική ηγεμονία. Το σημείο σύγκλισης είναι το Έθνος. Το κάθε Έθνος που κινδυνεύει και δεν μπορεί μόνο του να αντιμετωπίσει τους υπερφίαλους Γερμανούς. Αν κάτι αποκαλύπτει η εκτόξευση του λεπενισμού στη Γαλλία είναι ότι όταν ευρείες λαϊκές δυνάμεις αμφισβητούν το υπάρχον καθεστώς, οι πιο ευάλωτες ή/και ευφυείς εθνικές ελίτ επανεξετάζουν τη στάση τους. Η υπεράσπιση του Έθνους/Κράτους δεν σημαίνει απομονωτισμό. Καταφύγιο δεν είναι η μοναχική πορεία αλλά ο καθορισμός μιας διαφορετικής (ευρωπαϊκής) συλλογικότητας. Η ενότητα της ΕΕ βασίζεται τώρα στην ταύτιση των πολιτικών δυνάμεων, συντηρητικών και ιστορικά θεωρούμενων σοσιαλιστικών, όλων των καθεστωτικών δυνάμεων. Εταίροι στην εξουσία, στη διαφθορά και στην αναξιοπιστία. Με αποτέλεσμα θιγόμενες αστικές δυνάμεις να φεύγουν από το μαντρί, να ανέρχεται η ακροδεξιά. Σύμφωνα με την οπτική των ελίτ αν σε μια μεγάλη χώρα/κλειδί, όπως η Γαλλία, ή σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, κρίσιμη, όμως, για ποικίλους λόγους (πχ γεωπολιτικούς), ανατραπούν κυβερνήσεις/όργανα πειθήνια των εντολών τους και αναλάβουν κάποιοι απείθαρχοι (δεξιοί ή αριστεροί) τότε όλο το σημερινό οικοδόμημα κινδυνεύει να καταρρεύσει. Η Γερμανία και όλη η ευρωπαϊκή ελίτ που τη στηρίζει ή θα αλλάξει πολιτική ή θα σπάσει η σημερινή ΕΕ, θα γίνει ( ή μάλλον θα μείνει) ένας διεθνής παρίας. Απόδειξη ότι αυτός είναι ο φόβος της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης ελίτ είναι ότι πολέμησε άγρια και τελικά εξουδετέρωσε τον διόλου ακροδεξιό Μπερλουσκόνι, σάρκα από τη σάρκα της, αλλά με την εθνική απαίτηση να είναι σεβαστή η Ιταλία, εξ ου και η απειλή του αποχώρησης από το ευρώ, όπως ψιθυρίζει τώρα και η γαλλική ελίτ. Αν αποτύχει η απόπειρα επαναφοράς του Σαρκοζί και η γαλλική ελίτ συγκλίνει στη γραμμή του Εθνικού Μετώπου κατά της γερμανικής ηγεμονίας τότε η πίεση στις Βρυξέλλες/Βερολίνο θα γίνει αφόρητη. Χωρίς Γαλλία δεν υπάρχει ΕΕ. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και γι’ αυτό αποδίδει σημασία στην ιδεολογική/πολιτική προέλευση και κατεύθυνση των λαϊκών αντιδράσεων. Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ, όμως, δεν ανησυχούν τώρα για τον κίνδυνο ανατροπής του καπιταλισμού. Αλλά και δεν ενδιαφέρονται, γενικώς και αορίστως, για τη σωτηρία του καπιταλισμού-όταν μάλιστα δεν κινδυνεύει. Τις ενδιαφέρει να έχουν και να ασκούν αυτές τώρα την Εξουσία. Η Εξουσία τους είναι ο στόχος. από το «iskra.gr»
dimtris-kypriotis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου